در غروب چندمين سال طلوع دردها
مى رسى از راه، فانوس دل شبگردها!
بى حضور آبى ات اى تک سوار سبز پوش!
کوفه کوفه بى وفايى ديدم از نامردها
با توام موعود چشمان غزلبارانى ام
پاک کن از وسعت آيينه هامان گردها
مثل يک خورشيد پاييز پر از بغض غروب
نور مى پاشى سر دلمرده ها، دلسردها
تا طلوع روشناى…