سلام بر نگاه تو بلند آسمانى ام
كه ازحضيض خاكها به اوج مى كشانى ام
من از تبار لحظه هاى تند سير زندگى
تو از تبار ديگرى، بهار جاودانى ام
سراسر وجود من پر است از صداى تو
وجود من فداى تو، بيا به ميهمانى ام
به ذره ذره جان من طلب زبانه مى كشد
ولى در اين حصارها اسير ناتوانى ام
رسيده ام به مرگ…