وردى بخوان قرار دل بى شکيب را
اشکى ببار سنگ مزار غريب را
يک نوبهار اگر بشکوفد لبان تو را
پر مى شود تمام زمين، عطر سيب را
تنها به اشتياق سلامى گذاشتم
در پشت سر هر آنچه فراز ونشيب را
آتش گرفت روح کويرانه ام، زلال
روزى بيا وآب بزن اين نهيب را
اين کيست؟ اين که با دل من حرف مى زند
نشنيده…