اى دل، به کوى او ز که پرسم که يار کو
در باغ پر شکوفه، که پرسد بهار کو
نقش ونگار کعبه نه مقصود شوق ماست
نقشى بلندتر زده ايم، آن نگار کو
جانا، تو اى عشق خموشانه خوش تراست
آن آشناى ره که بود پرده دار کو
ماندم درين نشيب وشب آمد، خداى را
آن راهبر کجا شد وآن راهوار کو
اى بس ستم که بر سر ما…