شكفت غنچه وبنشست گل به بار، بيا!
دميد لاله و سورى ز هر كنار، بيا!
بهار آمد ونشكفت باغ خاطر ما
تو اى روانِ سحر! روح نوبهار! بيا!
مگر چه مايه بود صبر، عاشقان تو را؟!
ز حد گذشت دگر رنج انتظار، بيا!
ز هر كرانه، شقايق دميده از دل خاك
پى تو تسلّى دل هاى داغدار، بيا!
ز عاشقان بلاكش، نظر دريغ…